Przyszła jak kropla w żyłach tchniętych tlenem

Uśpionym  sadom przebudzić korzenie

łkającą w drzewach nadziei brzemiennej

W spienionej korze rozpuścila wieniec

Tchnęła pierścienie w brzozach i topolach

Zwichrzyła skrzydła słowicze i szpacze

Z głębi pamięci modrzew i paprocie

Odzyskaly barwy  odeszłe w niewolę

Rzucila płomień na ziarniste pole

Przyszła jak słońce i deszcz z chmur poczęty

Żeby odrodzić i użyżnić role

Zakwiecic sady i przywrócic zieleń

                        Lato

Na mrożnych łanach przeszłość i przyszłość

Ziarno na dnie kłos przesila

Chwieją sie żdziebła śniegu brzemieniem

By strącic lód w czasie żniwa

W powietrzu nocy dal mgłami owiana

W  przeswicie minionej wiosny

W zbożach się sporysz obmarzły kołysze

Kąkole szukają w nim rosy

Matczymi  łzami w dolinie lodowej

Ziemia wylewa swe poty

By ziarnom przewiewnym  uciszyć zmierzch chłodu

i żródłem przeniknąć w żniw plony

                   Jesień

Wieczór  jesiennej chwili

W kryształach pokrywa cisze

Słonko się nisko chyli

Kołysząc zamarzłą nisze

Przelotne ptactwo pod niebem

Z kluczem mknie bez wytchnienia

Otworzyć nowy ranek

Wnikajac  w kęs pożywienia

Kraina  drzemiąca w porostach

Przydługim futrem  odziana

W  raju straconym śni wiosnę

W  bukszpanach kasztanach i wrzosach

                              Zima

W puste spichlerzy  ciemności dolinie

Przyświeca  księżyc  promykiem ubogim

Szklanym grud łanem  przykryte drogi

Milczące słońca promienie

Cicho  śnieżyste zamarzłe potoki

Na szczycie stygłe wiosenne roztopy

Górski dreszczowiec przepełnia koryta

Przykrywa czapą blask wody

I wówczas ślad drogi  zwiastuje przedwiośnie

W głośnym jancarze  tlumi odmrożenia

Trzy  pory roku otuchy nadziei

W  czwartej  rozkwita ozimina

Józef Tomoń