Wiersze Józefa Tomonia: "Kwiat paproci" i "Szczęście"

"Kwiat paproci"

Ziemio krośnieńska - nasza chlubo,

Zakątku ciszy i spokoju,

W żarze przemocy - Tyś ochłodą,

W swym niezmąconym wodopoju.

Głębino westchnień wśród turystów,

W pięknym dziewiczym krajobrazie,

Jesteś twórczością dla artystów,

Owocem szczęścia w rajskim sadzie.

Jesteś dla wszystkich altruistą,

Dumą mieszkańców okolicy,

Zaszczepiasz wiarę ateistom,

Kojąc jak balsam w swej dzielnicy.

Oryginalna wśród fraktali,

Arcydziełem minionych epok,

Pełna uroku, w swej mandali,

Zasobna w złoża, pełna leków.

Ziemio krośnieńska - nasza chato,

Owiana dumą szlachetności,

A gdy w przyszłości - Cię zabłocą,

Pozostań zawsze w swej czystości.

"Szczęście"

Co to jest szczęście

Myślę powoli

Czy to jest płatek śniegu

Czy to liść topoli ?

Zabłyśnie nagle

Po czym szybko gaśnie

Wypływa na morze

Żeby zwinąć żagle.

Wpada jak błyskawica

Uderza znienacka

Zawiruje wokół serca

Wszelki smutek strzaska.

Po czym szybko pędzi

Ucieka w popłochu

Pozostawia wszystkich

W bezgranicznym szoku.

Gdy znowu zawita

To mu skrzydła wytnę

Żeby nie było

Takie nieuchwytne.

/Józef Tomoń/